1-طرح پژوهشی با کد 139

عنوان خبر: ابزار امتیاز سریع پزشکی اورژانس پیش‌بیمارستانی (pREMS) برای پیش بینی ترخیص بیماران از بیمارستان و مورتالیتی تاثیرگذار ولی بر روی پذیرش در بخش مراقبت های ویژه (ICU) و اتاق عمل تاثرگذار نبود.

در حوزه پیش بیمارستانی، تکنسین‌های فوریت‌های پزشکی (EMS) باید تصمیمات حیاتی را در مدت‌زمان بسیار کوتاه، با داده‌های اندک، تاریخچه مبهم و دشوار از بیمار اتخاذ کنند. در مواجهه با این شرایط دشوار و در حال تغییر و پویا، هر ابزاری که بتواند به تصمیم‌گیری صحیح بالینی و ایمن کمک‌کننده باشد، باید در نظر گرفته شود چرا که پیش بینی وضعیت دقیق بیمار می تواند به جهت ارائه مراقبت بهتر، کاهش منابع و اثربخشی درمان موثر باشد. در این راستا یکی از مداخلاتی که می‌تواند در سیستم پیش بیمارستانی کمک‌کننده باشد، استفاده از ابزارهای امتیازبندی هشدار اولیه است. این ابزارها به‌عنوان ابزارهای مفید با کارایی ثابت شده هستند و براساس پارامترهای امتیازدهی ساده و قابل‌دستیابی معیارهای فیزیولوژیکی طراحی شده‌اند و می‌توان در بالین بیمار اندازه‌گیری شوند تا توجه ارائه دهندگان پزشکی در بخش پیش بیمارستان و در سطح بعدی مراقبت در بخش  اورژانس بیمارستان ها را به شناسایی بیماران بحرانی که به طور بالقوه در خطر بدتر شدن وخامت حالشان هستند. معطوف کنند؛ نتایج مطالعه حاضر نشان داد  pREMSیک امتیاز تروما پیش‌بالینی جدید برای آسیب مغزی تروماتیک است  و ابزار مفیدی برای طبقه‌بندی ریسک پیش‌بیمارستانی (RST) در بیماران TBI است. pREMS قدرت تفکیک خوبی برای پیش‌بینی مرگ و میر بیمارستانی در طی 72 ساعت از ورود بیماران با آسیب مغزی تروماتیک به بیمارستان را دارد.

منبع:

 _{Afshari, A., Torabi, M., Khazaei, A. et al. Unveiling the performance of the prehospital Rapid Emergency Medicine Score (pREMS): How the predictive score impacts in-hospital outcomes in traumatic brain injury (TBI): A retrospective observational cohort study.}

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/39095696/

2- طرح پژوهشی با کد 175

عنوان خبر: تحقیقات جدید نشان می‌دهد که تکنسین‌های اورژانس در ایران با خطر بالای خشونت فیزیکی مواجه هستند.

تحقیقی حاضر با عنوان “مواجهات خشونت‌آمیز در خط مقدم: بررسی عوامل خشونت فیزیکی در محیط پیش بیمارستانی” به بررسی خشونت در محل کار (WPV) در میان تکنسین‌های اورژانس (EMT) پرداخته است. مطالعه حاضر که در پنج استان غربی ایران بین سال‌های 1402 تا 1403 انجام شده است، نشان می‌دهد که EMTها به دلیل ماهیت ناشناخته و پویای کاری خود در معرض خطر بالای خشونت فیزیکی قرار دارند. نتایج این مطالعه بر ضرورت شناسایی عوامل مؤثر در خشونت محل کار تأکید می‌کند و پیشنهاداتی برای بهبود شرایط از جمله حمایت سازمانی، بهبود ارتباطات و آموزش تکنیک‌های کاهش تنش ارائه می‌دهد. کمک به برطرف کردن ریشه‌های اجتماعی خشونت، مانند فقر و کمبود آموزش، باعث ایجاد محیطی امن‌تر و حمایتی‌تر برای بیماران و کارکنان خواهد شد. این نتایج می‌تواند به سیاست‌گذاران و مدیران کمک کند تا استراتژی‌های مؤثرتری برای کاهش خشونت در محیط‌های پیش بیمارستانی را تدوین کنند.

 منبع:

_{Leveling of Triggers: A Comprehensive Summative Content Analysis of Factors Contributing to Physical Violence in Emergency Medical Services}

 https://bmcemergmed.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12873-025-01181-4